آموزش خواندن زبان فارسی در سال‌های قبل، «از جزء به کل» بود؛ یعنی:
1- صدا یا آوا آموزش داده می‌شد.
2- با تعداد صداهایی که یاد داده می‌شد، کلمه‌های جدید ساخته و خوانده می‌شد.
در روش جدید که بسیار روش خوبی است، آموزش از «کل به جزء» صورت می‌گیرد:
1- ابتدا شکل کلّی کلمات در جلوی دید دانش‌آموزان قرار می‌گیرد.
2- با تکرار و تمرین، نحوه‌ی درست تلفّظ آن، آموزش داده می‌شود.
3- آواهای موردنظر، توسّط دانش‌آموزان در کلمه کشف می‌شود.
4- به دانش‌آموزان، نوشتن آن آواها، آموزش داده می‌شود.
این روش با به فعّالیّت وا داشتن دانش‌آموز، باعث می‌شود تا او خود به کشف صداها بپردازد و یادگیری در او تعمیق شود. روش خواندن بر نوشتن مقدّم است و این، مهم‌ترین چیزی است که ما از کودک می‌خواهیم. به‌علاوه قوّه‌ی ابتکار معلّم در این روش بسیار بالا است و می‌تواند کلماتی بیش از کتاب در اختیار شاگرد قرار دهد
نقش معلّمان در آموزش خواندن چیست؟
1- هر معلّم برای خودش ابتکاری برای تدریس دارد؛ یا به عبارتی به‌اندازه‌ی معلّمان دنیا روش تدریس وجود دارد.
2- برای آموزش نوشتن، از بخش بعد درس فارسی، یعنی نشانه‌ها شروع می‌کنیم.
3- به یاد داشته باشیم معلّم فقط باید بچّه‌ها را راهنمایی کند.
4- معلّم باید از دادن پاسخ مستقیم بپرهیزد.
5- معلّم باید با روش‌های گوناگون، از بچّه‌ها سؤال بپرسد تا خودشان به جواب برسند.
6- به هنگام فعّالیت گروهی آن‌ها، به کارشان نظارت کند.
برگرفته از : هنر زیبای معلمی